21.03.2017
Huisarts en een veilige digitale omgeving?
Het digitale tijdperk waarin onze maatschappij zich bevindt noopt tot bijzondere maatregelen in de huisartsenpraktijk, aldus een klagende patiƫnt.
Een patiënt heeft bij het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam geklaagd dat zijn huisarts ondanks een verzoek daartoe van klager, aan hem (en al zijn andere patiënten) niet een digitale omgeving aanbiedt die het mogelijk maakt dat vertrouwelijk medische informatie per e-mail veilig aan de huisarts kan worden gezonden.
Het Regionaal Tuchtcollege overwoog dat voor de inhoudelijke beoordeling van de klacht van belang is dat er geen (tuchtrechtelijke) regel een arts verplicht om via e-mail medische gegevens met een patiënt uit te wisselen.
Gelet op de mogelijke risico’s die een digitaal arts-patiënt contact met zich brengen, is wel grote zorgvuldigheid geboden bij gebruikmaking van een digitale communicatiemogelijkheid. Digitaal arts-patiëntcontact zou enkel volstaan in situaties waarin de veiligheid voldoende is gegarandeerd, de kans op nadelige gevolgen in voldoende mate is verkleind en het de patiënt ten goede komt. De verantwoordelijkheid voor de beslissing om digitaal contact te hebben met patiënten ligt bij de arts en is niet (tuchtrechtelijk) afdwingbaar door een patiënt.
De reden waarom de huisarts in kwestie nog niet met een veilige digitale communicatieomgeving werkte, was gelegen in het feit dat zowel binnen de huisartsenpraktijk als binnen het gezondheidscentrum waarvan deze praktijk deel uitmaakt, de mogelijkheden en risico’s van digitale communicatie met patiënten zich nog in de onderzoeksfase bevond. Dat de huisarts dit onderzoek en het overleg daarover wenste af te wachten vond het Regionaal Tuchtcollege zeer zorgvuldig en begrijpelijk.
De patiënt heeft vervolgens beroep ingesteld bij het Centraal Tuchtcollege.
Het Centraal Tuchtcollege ziet echter geen aanleiding om van het oordeel van het Regionaal Tuchtcollege af te wijken en voegt daaraan nog toe: ‘de thans geldende norm voor digitaal verkeer met patiënten beperkt zich naar het oordeel van het Centraal Tuchtcollege echter tot het zorgvuldig omgaan met de medische gegevens van de patiënt indien deze door de arts via e-mail worden verzonden. De arts kan er – naar het oordeel van het Centraal Tuchtcollege – dan ook geen tuchtrechtelijk verwijt van worden gemaakt dat hij (nog) niet heeft voorzien in de mogelijkheid om aan klager (en al zijn andere patiënten) een digitale omgeving te bieden die het de patiënten mogelijk maakt om veilig en vertrouwelijk medische informatie per e-mail aan de arts te zenden.’
