Vordering wegens mishandeling afgewezen op grond van schending waarheidsplicht (art. 21 Rv)
In een civiele procedure hebben partijen de plicht om de feiten die van belang zijn, volledig en naar waarheid aan te voeren. Dit is geregeld in artikel 21 Rechtsvordering en wordt ook wel de waarheidsplicht genoemd. Het doel van de waarheidsplicht is om ervoor te zorgen dat alle voor de beslissing van belang zijnde feiten boven tafel komen, zodat de rechter een beslissing kan nemen die is gebaseerd op de werkelijke gang van zaken. De rechter is in de procedure namelijk afhankelijk van de informatievoorziening van de partijen. Als de waarheidsplicht niet wordt nageleefd, mag de rechter “daaruit de gevolgtrekking maken die hij geraden acht”. Uit onderstaande uitspraak van de rechtbank Limburg van 10 februari jl., volgt dat het schenden van de waarheidsplicht grote gevolgen kan hebben.
In deze zaak gaat het kort gezegd om het volgende. Eiseres heeft een tijdje contact gehad met een man (hierna: X), die zij heeft leren kennen via een datingsite. Toen eiseres op een gegeven moment geen respons meer kreeg op haar sms’jes, is zij naar de woning van X gegaan, waar hij op dat moment met zijn vriendin, gedaagde in de procedure, woonde. X was niet thuis maar bij zijn huis stond een auto geparkeerd, waarin gedaagde zich bevond. Eiseres is toen naar gedaagde toegelopen en heeft haar toegeschreeuwd dat ze gedaagde kende en dat gedaagde al eerder in een relatie van eisers had gestookt. Gedaagde, die volledig overdonderd was door de komst van eiseres en haar handelen, heeft eiseres vervolgens in paniek geslagen.
Gedaagde is hiervoor niet strafrechtelijk zal vervolgd omdat eiseres volgens de Officier van Justitie ook schuld had aan de gebeurtenis. De zaak is dus door het OM geseponeerd. Eiseres was het daar niet mee eens en heeft een klaagschrift ingediend bij het gerechtshof in Den Haag, met het verzoek de vervolging alsnog te bevelen. Het gerechtshof heeft geoordeeld dat er weliswaar voldoende aanwijzingen bestonden om aan te nemen dat eiseres door gedaagde is mishandeld, maar dat niet tot vervolging zou worden overgegaan omdat eiseres zelf een groot aandeel in de mishandeling heeft gehad. Het gerechtshof heeft de klacht van eiseres op grond hiervan afgewezen.
Na het voorval heeft X aangifte van stalking gedaan tegen eiseres, waarvoor zij ook is veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee maanden met een proeftijd van drie jaren. Hierbij is aan eiseres een gebiedsverbod en contactverbod opgelegd met betrekking tot woonwijk van X. Ook is eiseres veroordeeld tot betaling van een schadevergoeding aan X.
In de onderhavige civiele procedure bij de rechtbank Limburg, vordert eiseres een verklaring voor recht dat gedaagde onrechtmatig jegens haar heeft gehandeld door haar te mishandelen. Ook vordert eiseres dat de kantonrechter gedaagde zal veroordelen tot betaling van de schade die eiseres als gevolg van de mishandeling heeft geleden. In haar dagvaarding onderbouwt eiseres haar vorderingen slechts door te stellen dat uit de beschikking van het gerechtshof Den Haag in de klachtprocedure, zou volgen dat de mishandeling is erkend. Eiseres laat het echter na om de beschikking over te leggen. Ook heeft eiseres in haar dagvaarding niet gemeld dat zij na het voorval is veroordeeld voor stalking van X.
De kantonrechter stelt eerst vast dat gedaagde inderdaad heeft erkend dat zij eiseres heeft geslagen. Volgens de kantonrechter heeft eiseres echter niet aan haar waarheidsplicht voldaan door in haar dagvaarding niet de feiten met betrekking tot het sepot en de klachtprocedure bij het gerechtshof toe te lichten. Door slechts te stellen dat uit de beschikking van het gerechtshof een erkenning van de mishandeling volgt, is eiseres zodanig onvolledig geweest dat niet is voldaan aan de plicht van artikel 21 Rv. De rechter mag daaruit de gevolgtrekking maken die hij geraden acht en in dit geval moet die gevolgtrekking zijn dat de vorderingen van eiseres worden afgewezen, aldus de kantonrechter.
