Goedkoop duurkoop?
Steeds meer Nederlanders gebruiken de vakantie niet alleen om de regen in Nederland te ontvluchten, maar ook om het gebit eens flink onder handen te laten nemen door een tandarts op de plaats van bestemming.
Het experiment met de vrije tarieven in de mondzorg heeft (kennelijk) niet alleen geleid tot concurrentie tussen de Nederlandse tandartsen onderling, maar ook tot concurrentie met buitenlandse tandartsen. Steeds meer Nederlanders gaan, al dan niet gebruik makend van een daartoe gespecialiseerd reisbureau, voor een ingreep naar het buitenland. Zij kunnen zo naar eigen zeggen, ondanks de reiskosten, duizenden euro’s besparen.
De Inspectie voor de Gezondheidszorg bevestigt de trends. Omdat haar toezicht ophoudt bij de grens, laat zij zich niet uit over risico’s verbonden aan de buitenlandse ‘tandartsreisjes’. Ook ik kan deze risico’s niet goed overzien. Wel denk ik dat het, indien een complicatie ontstaat in verband waarmee de patiënt zijn eigen (Nederlandse) tandarts inschakelt, lastig is voor de eigen tandarts om te achterhalen welke behandeling in het buitenland precies is uitgevoerd. Niet alleen ligt vanwege de mogelijke taalbarrière de lat hoger om intercollegiaal overleg te voeren, de aantekeningen op de patiëntenkaart zullen – voor zover deze al bestaan en aan de patiënt zijn meegegeven – ook in een andere taal zijn. Dat maakt het lastiger voor de eigen tandarts om de patiënt efficiënt te kunnen behandelen.
