De verpleegkundige die vergeet te bellen
Hoe beoordeelt de tuchtrechter een klacht tegen een verpleegkundige die een telefoontje vergeet?
Een verpleegkundige werkzaam bij de GGD begeleidt een meisje dat in groep 7 zit. De ouders vullen vragenlijsten in over welbevinden en gezondheid, waarbij zij vragen om een gesprek. Omdat er al eerste en tweedelijns zorg bij het gezin betrokken is, vindt de verpleegkundige na overleg met de jeugdarts een contactmoment niet nodig. Wel zou zij nog met de ouders bellen om te vragen hoe de hulpverlening verloopt. De verpleegkundige vergeet echter te bellen. De moeder van het meisje dient een klacht en stelt dat de verpleegkundige haar als hulpvrager in de steek heeft gelaten.
Het tuchtcollege overweegt dat bij de verpleegkundige terecht de indruk heeft kunnen bestaan dat er eerstelijns en tweedelijns zorg bij de dochter was ingezet zodat er voor haar geen taak was weggelegd. Er bestond voor haar dan ook geen reden om na het overleg met de jeugdarts direct contact met de ouders te zoeken.
Wel lag er het verzoek om een gesprek. De verpleegkundige had zich voorgenomen om klaagster te bellen. Dit telefoongesprek heeft echter niet plaats gevonden omdat de verpleegkundige dat is vergeten, zoals zij heeft erkend en waarvoor zij haar excuses heeft aangeboden. Dat de verpleegkundige is vergeten klaagster te bellen is slordig en had zeker beter gekund, maar kan haar niet tuchtrechtelijk worden aangerekend. Er is geen aanknopingspunt dat de omissie van de verpleegkundige heeft geleid tot een ernstige verslechtering van de gezondheidstoestand van de dochter, terwijl juist voor de hand ligt dat klaagster bij een verslechtering als eerste contact zou zoeken met de bestaande hulpverlening, in het bijzonder de huisarts. De klacht tegen de verpleegkundige wordt buiten zitting als kennelijk ongegrond afgewezen.
In tuchtzaken komt veelvuldig naar voren dat patiƫnten, familieleden en/of nabestaanden het (heel) erg belangrijk vinden dat zorgverleners ook de nodige tijd en aandacht aan nazorg besteden. Het proactief nabellen door zorgverleners, zeker als de hulpverlening niet rimpelloos is verlopen, wordt niet alleen door de direct betrokkenen op prijs gesteld maar wordt ook door de tuchtrechter als passend bij een behoorlijke taakvervulling gezien. Deze uitspraak laat gelukkig zien dat het per ongeluk vergeten van een telefoontje niet altijd tot een gegronde klacht hoeft te leiden, zeker als de zorgverlener de omissie erkent en daarvoor excuses aanbiedt. Zelfreflectie staat in dit soort kwesties hoog op de agenda. Het is dan ook vaak veel waardiger een fout toe te geven dan er geen te maken.
