Te zelfverzekerd om verzekerd te zijn?
Hoe kijkt de tuchtrechter aan tegen een onverzekerde (tand-)arts ?
Een tandarts brengt 6 implantaten bij een patiënt aan. Hierna ontstaan pijnklachten, gaat een aantal implantaten verloren en ontstaat sinusitis. De Centrale Klachtencommissie van de KNMT verklaart de daaropvolgende klacht van de patiënt gegrond. Vanwege meerdere contra-indicaties had de tandarts de implantologische behandeling niet mogen uitvoeren. De patiënt stelt de tandarts hierna civielrechtelijk aansprakelijk. De tandarts blijkt – ook tot zijn eigen verrassing – niet verzekerd voor beroepsaansprakelijkheid. Bij zijn vorige verzekeraar was het uitlooprisico niet verzekerd en bij de opvolgend verzekeraar het inlooprisico niet. De patiënt stapt naar het tuchtcollege en stelt dat de tandarts ten onrechte niet heeft zorggedragen voor een beroepsaansprakelijkheidsverzekering.
Het tuchtcollege (RTG) overweegt dat er geen wet of richtlijn bestaat die een tandarts verplicht tot het afsluiten van een beroepsaansprakelijkheidsverzekering. Binnen de beroepsgroep is nut en noodzaak van een dergelijke verzekering echter algemeen aanvaard. Gelet op het belang van patiënten die door een onjuiste behandeling (ook financiële) schade kunnen leiden, moet het afsluiten van een verzekering ook in zijn algemeenheid van een tandarts worden verlangd. De tandarts had zich omtrent zijn verzekering laten adviseren door een assurantietussenpersoon en verkeerde in de veronderstelling dat hij onafgebroken en deugdelijk was verzekerd. Eerst nadat de tandarts de aansprakelijkstelling had doorgestuurd, bleek dat beide verzekeraars geen dekking boden. De RTG komt tot de conclusie dat de tandarts tuchtrechtelijk niet kan worden verweten dat hij vertrouwde op de deskundigheid en het advies van zijn assurantietussenpersoon. Verder is de tandarts binnen de grenzen van een redelijk bekwame beroepsuitoefening gebleven door vlot na ontvangst van de aansprakelijkstelling hiervan melding te doen bij zijn verzekeraars. De klacht wordt als ongegrond afgewezen.
Deze uitspraak bevestigt het belang van een adequate beroepsaansprakelijkheidsverzekering (AVB). Een zorgverlener loopt grote (financiële) risico’s wanneer een claim van een patiënt of voormalige patiënt niet door een verzekering wordt gedekt. Dit risico doet zich in het bijzonder voor wanneer – vaak uit economische overwegingen(!) – tussentijds van verzekeraar wordt gewisseld. In die situatie moet ervoor worden gewaakt dat een zorgverlener niet tussen wal en schip raakt. Dit kan al snel in de papieren gaan lopen en een zorgverlener kan bij gebrek aan een verzekering zelfs ook privé worden aangesproken. Het is dan ook raadzaam om periodiek de verzekeringsportefeuille door te lopen. Een goed en tijdig advies van een financieel expert of assurantiepersoon kan in het onverhoopte geval van een claim veel (financiële) ellende voorkomen. Het vragen van advies is hier dan ook geen teken van zwakte, maar juist van sterkte.
