Tikkie ADHD; De bedrijfsarts en beroepsziektes.
Wanneer dient een bedrijfsarts melding te maken van een beroepsziekte?
Een gemeenteambtenaar die ziek is wordt gezien door de bedrijfsarts.
De bedrijfsarts rapporteert dat de ambtenaar volledig arbeidsongeschikt is en dat ‘een als hoog ervaren werkdruk in combinatie met een inadequate coping’ een rol hebben gespeeld bij het ontstaan van de klachten.
Tijdens de begeleiding door de bedrijfsarts wordt hulpverlening door de bedrijfspsycholoog in gang gezet.
Tijdens een spreekuurcontact bij de bedrijfsarts komt onder meer ‘oud zeer’ ter sprake.
Zo vertelt de ambtenaar dat hij zich bedreigd had gevoeld door zijn leidinggevende. Ook had de ambtenaar rond een andere tuchtzaak die in het verleden tegen de bedrijfsarts aanhangig was gemaakt, een rol als vertrouwenspersoon vervuld. De bedrijfsarts heeft daarop uitgelegd dat hij daarom voor de ambtenaar niet meer de juiste bedrijfsarts kon zijn en dat hij de begeleiding zou overdragen aan een andere bedrijfsarts.
De ambtenaar beklaagt zich bij het tuchtcollege. De klacht houdt in dat geen melding is gedaan van een beroepsziekte (burn-out) bij het Nederlands Centrum voor Beroepsziektes (NCvB). Ook zou de bedrijfsarts de diagnose burn-out niet hebben gesteld.
Het tuchtcollege overweegt dat melding bij de NCvB van een beroepsziekte louter plaatsvindt met het oog op anonieme verwerking in de statistieken ten behoeve van preventiedoeleinden binnen bedrijfstakken en beroepsgroepen. Daarbij spelen de individuele belangen van de betreffende werknemer geen rol. Dit betekent dat een melding aan de NCvB niet kan worden aangemerkt als ‘handelen’ of ‘nalaten’ in strijd met de zorgplicht van een bedrijfsarts. Dit handelen of nalaten kan dan ook niet door de tuchtrechter worden getoetst.
Ten overvloede geeft het tuchtcollege aan dat op grond van de Registratierichtlijn Overspanning/Burn-out als Beroepsziekte moet worden beoordeeld of sprake is van een beroepsziekte die wel of niet voor meer dan 50% te wijten is aan het werk.
In dit geval waren er aanwijzingen dat er andere factoren, buiten het werk gelegen, mogelijk een rol hebben gespeeld bij het ontstaan van de ziekte. De psycholoog had blijkens gespreksverslagen melding gemaakt van ‘tikkie ADHD’ respectievelijk ‘weer heel ADHD-achtig’.
Verder beschikte de bedrijfsarts ten tijde van de overdracht aan zijn collega nog niet over alle benodigde informatie om tot een professioneel afgewogen oordeel te komen. In zoverre bestond er voor de bedrijfsarts dan ook (nog) geen verplichting tot het doen van een melding.
Het niet stellen van de diagnose burn-out kan de bedrijfsarts evenmin worden aangerekend omdat er ten tijde van de overdracht aan de andere bedrijfsarts nog volop sprake was van een lopend diagnostisch proces. De bedrijfsarts kon derhalve nog niet tot deze, mogelijk tijdelijke, diagnose komen. De klacht wordt op alle onderdelen als ongegrond afgewezen.
De les die uit deze uitspraak volgt is, dat bedrijfsartsen alert dienen te zijn op de mogelijkheid van een beroepsziekte. Een verplichting tot het melden van een beroepsziekte bij het Nederlands Centrum voor Beroepsziektes vindt anoniem plaats ten behoeve van preventiedoeleinden. De melding moet alleen dan plaatsvinden als de bedrijfsarts voldoende zekerheid heeft dat de ziekte voor meer dan 50% te wijten is aan het werk.
