20.05.2020
De verzekeraar opzettelijk misleiden (?)
Begin dit jaar heeft de Hoge Raad zich voor het eerst uitgelaten over het begrip ‘opzet tot misleiding’ zoals opgenomen in artikel 7:941 lid 5 BW.
In het arrest van 21 februari 2020 ging het om de vraag of een verzekerde zijn informatieplicht na verwezenlijking van het risico jegens de verzekeraar had geschonden. De verzekerde had een arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten. Niet ter discussie stond dat verzekerde arbeidsongeschikt was. Tevens stond vast dat de verzekerde zijn mededelingsplicht had geschonden. De verzekerde was namelijk na enige tijd meer gaan werken, maar had dit niet gemeld bij de verzekeraar.
Tussen partijen zijn twee bodemprocedures en een kort geding gevoerd. In hoger beroep zijn de beide bodemprocedures door het hof gevoegd behandeld. Het hof had aangenomen dat weliswaar op verzekerde een informatieplicht rustte, maar dat omdat bij verzekerde het opzet ontbrak om de verzekeraar te misleiden als bedoeld art. 7:941 lid 5 BW, de aanspraak op de verzekeringsuitkering is blijven bestaan.
De verzekeraar was het met dit oordeel niet eens en stelde cassatieberoep in.
De Hoge Raad heeft evenwel de lijn in de lagere rechtspraak bevestigd dat voor een geslaagd beroep op opzet tot misleiding als bedoeld in art. 7:941 lid 5 BW moet worden aangetoond dat de verzekerde de bedoeling heeft gehad de verzekeraar te bewegen tot het verstrekken van een uitkering die de verzekeraar zonder de schending van de mededelingsplicht niet zou hebben verstrekt. De Hoge Raad sluit aan bij (de uitleg van) het begrip opzet tot misleiding in art. 7:930 lid 5 BW.
De door de Hoge Raad bevestigde toetsingsmaatstaf betekent voor de praktijk dat het voor een verzekeraar niet eenvoudig is om opzet van de verzekerde aantonen. De verzekeraar moet van goede huize komen om aan te tonen dat van vooropgezette bedoeling van de verzekerde sprake was.
Het arrest is te raadplegen via deze link
